Niño de Elchek abesten du. Israel Galvánek dantzatzen du. Ohiz flamenkoaren esperientzia gizakiarena da, gehiegi, gainera. Antzokia erre eta larruazala nahiz haragia kontsumitzen direnean, ordea, azpian bi makinen eskeletoa ikusten dugu. Aurrekariak daude: Meneses gaztearen trobak egiteko makina, Vicente Escuderoren dantza motorduna, Val del Omarren irudi zehatzak.
Gaizki-ulertua testuaren eta gertakariaren artean: jendeak berezkotasuna ikusten duen horretan hizkuntza zorrotza eta arautua dago.
Emozio hori makina batek bakarrik sortu dezake. Eta hori da ideia, jendea dantzaraztea horiek sartzea, kontzertuaren makineriaz partaide egitea baino ez da. Teknikarekin lehia irekian, horretan datza, hain zuzen, odola, izerdia eta malkoak cyborg esperientzia direla frogatzean. Izan ere, afektu horiek gizakiek eta makinek partekatzen dituzte.
